Licht bewolkt was het met mijn vertrek vanmorgen om kwart voor zeven uit Ourese. Maar gelukkig was de zon in staat om deze te verdrijven zodat ik kan terug zien op een mooie zonnige dag.

Het bewijs werd wederom vanmorgen geleverd dat je bij het verlaten van een stad moet blijven letten, men kon kiezen uit twee routes en ik had besloten om de rechtse te nemen en prompt liep ik de afslag voorbij zodat ik weer een kilometer terug moest samen met een Duitser en Teun een Hollandse man waar ik verder de hele dag gelopen heb.

Het beloofde een pittige dag te worden omdat wij weer zo’n 500 meter moesten stijgen, maar dat voel uiteindelijk mee omdat zowel de natuur als de vergezichten verrassend mooi waren. Langzaam maar zeker verlieten wij de grote mooie stad Ourense en hadden wij regelmatig een prachtig beeld hiervan wanneer wij achterom keken. De route bestond voor het grootste gedeelte uit smalle bergpaden en een prettige bijkomstigheid was dat men veelal in de schaduw liep. Het plan was om vandaag 22 km te lopen maar omdat het nog vrij vroeg was is het bijgesteld.

Mijn overnachtingsplaats is in Oseira in het klooster ook wel het El Escoriaal van Galicië genoemd. Een indrukwekkend gebouwen complex waar ik vanmiddag een zeer interessante rondleiding heb gehad. Vergelijkbaar met s’werelds mooiste Kathedraals met hun bijgebouwen. In 1115 was men met de bouw gestart in opdracht ( en kosten ) van verschillende koningen, maar ook schenkingen van ingetredenen en begunstigers waren de financiers  en pas in de 17 e eeuw was het klooster gereed. Kosten nog moeite zijn er al die tijd maar ook daarna gespaard. Nu staat het op de Europese monumenten lijst en wil men dit prachtige complex redden c.q. behouden, ondanks dat er maar enkele monniken verblijven en er maar sporadisch eentje intreed.

Er werd ook de gelegenheid geboden om een dienst bij te wonen waarvan ik gebruik heb gemaakt door de dagelijkse vespers bij te wonen. Om 10 over 7 werden wij ( enkele pelgrims) opgehaald en werden door het klooster naar de kapel geleid. Het verzoek was om niet te praten (doen de monniken ook nooit) . In de kapel werd hoofdzakelijk gezongen in het Spaans wat indrukwekkend en speciaal was temeer omdat dat juist de nooit pratende monniken zijn.

In de slaapzaal van +/- 40 x 20 meter en 8 tot 12 meter hoog met op de grond rode tegels en maar 2 raampjes was het muf, koud en vochtig 9 van de 40 gestapelde bedden waren bezet. Een aparte ervaring (kloosterleven???).

Morgen verder, Santiago is nu nog minder dan 100 km