Gisterenavond goed gegeten met Henk en Lida van Grunsven. Vanmorgen met een broodje met blikvis en een kop thee om zeven uur vertrokken. Ik kon niet inschatten of ik nog, en wanneer ik langs een bar zou komen voor een kop koffie, maar had mij er enigsinds tegen gewapend met fruit en puddinkjes in mijn rugzak. Deze bleken vandaag meer dan nodig, ik kwam niet langs een bar of winkel zodat mijn proviand over 25 km verdeeld geheel op was.
Vandaag werd het een tocht van afzien! De eerste 3 km ging het nog naar beneden, maar daarna werd het klimmen en klimmen, hoofdzakelijk over de bodem van rivieren zodat men steeds over stapstenen die onder water lagen je weg moest zoeken, het was niet alleen zeer vermoeiend maar het vergde ook opperste concentratie.
De stapstenen die onder (opvallend helder) water lagen waren zelfs af en toe met een gele pijl voorzien.
Wanneer je zo enkele uren bezig bent vloeid de kracht daadwerkelijk uit je benen kan ik verzekeren, zeker als iedere stap 20 of meer cm ophoog gaat. Af en toe stap je bijna weer terug en kleine pauzes moet je op de gekste momenten inlassen om je bovenbenen de kans te geven om te herstellen, terwijl het zweet van je gezicht afstroomd lijkt er geen einde aan te komen.
Achteraf zag ik in het begin wel enkele pelgrims de grote weg kiezen, die hadden waarschijnlijk voorinformatie en wisten van de vrijwel onbegaanbare paden af. Dit verklaard ook dat ik tijdens de hele tocht vandaag maar 3 medepelgrims gezien heb.
Maar ik heb een grote troost, op het eind kan ik zeggen dat ik de gehele ‘Via De La Plata’ gelopen heb zonder een stukje over te slaan of af te snijden.
Het gevolg van deze uiterste krachtsinspanning zal morgen, een in te korte etappe zijn vrees ik, mijn ledematen geven dat op dit moment duidelijk aan. De enige Nederlanders , op dit gedeelte van de tocht, Henk en Lida, heb ik ook nog niet binnen zien komen en ik vrees dat ze ergens zijn moeten blijven omdat het hen niet gelukt zal zijn dit varkentje te wassen.
Tijdens het lopen vandaag kon je echt wel merken dat we Galicië gaan naderen. Het landschap is bergachtiger, groener (regen!) en mede door de bodemgesteldheid is de landbouw kleinschaliger. De eerste Eucalyptus bomen heb ik gesignaleerd en doen wonderlijk aan in dit landschap. De percelen landbouw- en veeteeltgronden zijn veelal gescheiden door een wirwar van stapelmuurtjes.
Het hoogste punt vandaag was over de pas van â Canda (1260 m) die de grens markeert tussen Castilla en Leon en Galicië. Opvallend was wederom de geweldige bloemenzee van meters hoge paarse hei maar ook de brem was vandaag weer ruim toezien.
Op een gegeven moment ging het paadje midden door een afgebrand gebied waarvan ik op geen enkele wijze in kan schatten hoe groot dit stuk verbrand natuurgebied is, wel heb ik kunnen constateren dat men met bulldozers een brandgang gemaakt had om het vuur indertijd te bedwingen. In 2004 hebben wij in onze tocht zo’n brandbestrijding op afstand gezien toen helikopters aan en af vlogen met waterzakken. Ik kan nu ook begrijpen dat zulke branden moeilijk te bestrijden zijn vandaar de inzet van zo’n materieel.
Morgen gaat de tocht wederom over kleine bergpaadjes en of ik de geplande 36 km vol ga maken is op dit moment nog onduidelijk, er is een mogelijkheid om te overnachten op 20 km. De vorm van morgen zal dat bepalen, dus eerst slapen en dan zien wij weer verder. Wordt vervolgt !!
Dag pap, de enige echte kleine-paadjes-en-riviertjes-pelgrim. Dappere beslissing om de echte route te nemen, jou kennende zou je spijt hebben van de “makkelijke” weg, dus petje af voor dit wijs besluit. Fijn te weten dat je geniet van al het moois om je heen. We wisten al van je fietstocht dat je je omgeving op je printplaat zet in je hoofd af en toe mogen wij zo’n printje aanschouwen op je site. Tis fantastisch! Dat je ervan moet genieten hoef ik je niet te vertellen, want dat doe je. Veel succes nog met de laatste loodjes, al klinkt dit alsof het een moetje is, dus zeg ik toch nog maar een keertje: GENIET! Zoen!
Heey pap,
Goed van je om niet de makkelijkste weg te kiezen ( zit ook niet in de aard van het beesje….toch!!)
Mijn tip van de dag; kiek goed oit vur de groene stenen, die kunnen glad zijn….. Snap t m?? (Ervaring van zo ‘ n 20 jaar geleden bij het meer van annecy!!)
Verder lezen we hier vol trots je dagelijkse belevenissen en genieten volop mee!! Zet m op, de laatste loodjes zijn zwaar, maar zeker zo mooi lees ik wel!! Dikke x van ons
Ha broeder
Natuurlijk kiezen “we” niet de makkelijkste route, dat deden ze vroeger toch ook niet he? Ben wel benieuwd of we geen natte voeten hebben gekregen, of we af en toe de schoenen uitgedaan hebben en of het nat wat van “ons” gezicht afstroomd niet het gevolg is geweest van een gemiste stapsteen… Maar goed, we zijn nog behoorlijk fit als ik alles op een rijtje zet. De al overwonnen kilometers, het weer, de soms minimale verzorging van de inwendige mens, het snurken van medebewoners en het vroegtijdig vertrek van onze vriend Marius. (Ik heb al spierpijn in m’n bovenbenen en constant honger als ik je verslag lees! ) Ja johannes, als we zo doorgaan gaat het “ons” lukken met 2 vingers in de neus, en haal je de familiedag met gemak!
En dan mag je morgen gerust ook nog een rustdag inbouwen om je spieren wat stoom af te laten blazen. Soms is de geest fitter als het lichaam en moet je een beetje gas terug nemen. (waar heb ik dat meer gehoord de afgelopen tijd?) Op tijd genieten en tot een volgende schrijven.
“Wij” uut Sint Tunnis.