De reis voortzetten nadat Santiago bereikt is voelt in eerste instantie vreemd aan, deels is voor je gevoel de tocht volbracht. Mede ingegeven door de vele fijne reacties op allerlei fronten. Zeker ook na de eerste rustdag, gisteren, na mijn vertrek.

Vanuit het klein Semenarie, tegenwoordig een pelgrimsherberg, vanmorgen om precies 7 uur enigszins onwennig vertrokken, voor de verlengde camino naar Finisterre ( einde van de wereld) om de gemaakte pelgrimsvoettocht in stijl af te sluiten. In vroeger jaren was men in de veronderstelling dat daar de wereld ophield en overging in de zee, en uiteindelijk daarachter niets. De oude traditie is om daar, waar de Heilige Jacobus (broer van Johannes) aangespoeld is in een stenen boot, de stinkende bezwete kleding van de Pelgrims op het strand te verbranden.

De tocht van vandaag ging geheel in stijl via het plein voor de Kathedraal langs de stad uit. Door de Galisiche bossen met hoofdzakelijk eucalyptus bossen richting het uiterlijke westelijke puntje van Spanje onder een half bewolkte hemel. Opvallend waren de kapitale woonhuizen in het buitengebied waar ik langs kwam. Het tegenover gestelde van de vele armlastige streken zoals ik de laatste 6 weken gewend was.

Ook de alberge waar ik gestopt ben, in Negreira is van een ander kaliber dan wat ik gewend was, evenals de prijs. De laatste 2 weken sliep ik voor € 5,- per nacht en nu betaal ik € 12,-, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat een en ander wel meer luxe en service bied.

Om Finisterre te bereiken denk ik drie of vier dagen nodig te hebben en wat betreft het weer, de vooruitzichten voor morgen en overmorgen zijn positief zodat ik mag verwachten dat deze missie meer zal brengen als twee jaar geleden toen ik werkelijk niets gezien had vanwege mist en regen. Maar zoals gebruikelijk, hierover bericht ik ter zijnerzijds meer. Wordt vervolgd !