Met een strak heldere blauwe hemel met enkel wat sinaasappelsap in mijn maag vertrokken naar het volgende dorpje met het plan om daar koffie met iets te nuttigen. Maar helaas in Spanje hebben ze schijnbaar ook zondag en waren de bars nog gesloten om 8 uur zodat ik pas na 28 km mijn gewenste bakske kon kopen met een soort omelet. Gelukkig had ik nog wat repen en water zodat ik niet om hoefde te vallen van de honger. Niettemin na zo’n kleine zes uur smaakt dat des te beter.

Toen ik goed en wel op pad was zag ik links van mij de volle maan prachtig afgetekend langzaam achter de horizon verdwijnen terwijl de zon zich rechts aan melden door een zilveren randje over de contouren van de bergen kilometers verderop. Onbewust betrapte ik mij erop dat ik met een uitstekend humeur liep te zingen over de opgesteven rode klei, omdat het al de hele nacht droog was geweest. Waarschijnlijk is de combinatie van beide er de oorzaak van geweest van deze muzikale uitspatting. Overigens niks of niemand zag ik of kwam ik tegen, kortom niemand kon zich ook niet storen aan mijn zangtalenten.

De simpele alberge van Riego del Camino had een capaciteit om 24 pelgrims onderdak te verschaffen maar 2 Spanjaarden en ik waren de enige gasten. Overigens was in het dorpje helemaal niets te beleven, er was niet eens een mogelijkheid om wat te etensresten wij met z’n drieën maar wat geïmproviseerd hadden door brood met vis (uit blik) met een glas wijn het diner vormde. Half negen gingen wij naar bed in de vochtige oude herberg, ik was blij dat het 6 uur was om weer aanstalten te kunnen maken om te vertrekken.

De tocht van vandaag was afwissend met in het begin het weidse vergezicht met over het algemeen iets kleinere percelen dan de voorbije dagen wat toch wat lieflijker aandeed, het lappendeken effect vrij vertaald. Ook werd het aanzicht steeds meer onderbroken met braakliggende stukken grond waarop een soort hei en bijtgrage groeide.
Toen ik de rivier ‘Rio Esta’ overstak over een oude Romeinse brug moest er nog hevig geklauterd worden over rotsblokken en bij tijd en wijle vrijwel recht omhoog. Ik denk zelfs dat er mensen zijn die dit niet zullen durven over die smalle bergpaadjes langs meters diepe afgrond te lopen, en dan ook nog met bepakking.

Via Faramontos De Tabara heb ik op 34 km een hostal betrokken wat ook eens lekker is. Na dik 600 km een eigen kamer, geen stapelbed, witte lakens, echte handdoeken is na een kleine maand een waar feest vandaar deze (eigen) verwennerij.

Morgen richting Santa Croya De Tera of misschien wel verder afhankelijk van het moment. Wordt vervolgt !